Check-up

Zo, m'n halfjaarlijkse check bij de cardioloog zit er weer op. Mooie bloeddruk en hartslag (afgenomen door een verpleegkundige die m'n hartslag opjoeg. haha) en alle andere waarden van bloedsuikers, kreatine's etc.
Voor ik op de hoogte werd gesteld van al die mooie cijfers vond het volgende plaats;
Ik, iets te vroeg op de cardio-afdeling, onderuit gezakt op de bank, met een lekker bekertje koffie wachtend op de 'juf' die mij wil volplakken met pleisters voor het hartfilmpje, gebeurd dit :
Een hoop geschreeuw op de gang, gepaard gaand met trappen tegen deuren en muren.
Jeezus, wat komt daar nou aan? Een onvoorstelbaar dikke man met een verbrede rollator en daar achteraan een hele Tokkies familie.
Het hele zooitje hijst zich op de resten van de bank en laat duidelijk merken dat ze er zijn.
Wordt die 'vette' ook nog eerder dan ik geholpen! Oké, geen probleem, maar wel voor de familie Tokkie. Met z'n allen wilde zij de kleedruimte in waar amper ruimte is voor twee 'normale' personen.
Getrek en geduw, gepaard met veel schreeuwen, totdat de artsen uit de diverse spreekkamers kwamen om hen vriendelijk te vragen, hun stembanden op een lager niveau te zetten en terug te gaan naar de bank in wachtruimte.
Enfin, dat duurde ruim 10 minuten voor de hele 'vette prak' een plek had veroverd op de bank.
De 'vette' werd via een andere deur naar de behandelruimte geperst, waar het geschreeuw (van z'n viswijf) en het gekreun van hemzelf gewoon doorging.
Het 'thuisfront' op de bank was niet unaniem in hun zienswijze omtrent de gang van zaken. Twee, die de kleur van elkaars ogen, of richting, niet aanstonden, vonden het nodig om een en ander met stevig gebruik van de jatjes duidelijk te maken. Tumult in de tent, mensen die een bankje of drie opschoven, om niet te worden opgenomen in de kluwen zwaaiende Tokkies. Wat een zooitje ongeregeld!
Normaal duurt het maken van een hartfilmpje 2 minuten, met aan/uitkleden mee ± 6 minuten, maar bij die 'vette' ging dat nog wel effe duren!
"Meneer Mulder?" Yes, nu ben ik aan de beurt, rap dat hok in en rap het gesprek met de cardioloog en ik ben pleitte!
"Wat een toestand met die mensen" zei de verpleegkundige. "Ik ben blij dat ik bij die vieze 'vette' vent geen hartfilmpje hoef te maken." Haar collega zal daar wel anders over hebben gedacht. Die 'vette' was inderdaad te vies om zonder handschoenen aan te pakken.
Toen ik na de check weer plaats nam op de bank, was die 'vette' nog steeds niet terug, maar z'n familie nog steeds luidruchtig aanwezig.
Een kleine 10 minuten later had ik het gesprek met de cardioloog achter de rug en kon ik weer op huis aan. Even nog een nieuwe afspraak maken, maar dat viel niet mee om boven het geschreeuw van de Tokkies uit te komen.
Toen ik klaar was en langs hen liep, deed ik m'n wijsvinger voor m'n mond en zei: "Sssssstt, luister eens naar de stilte en hoor het gekreun van je pa!
De trappen ben ik iets sneller afgedaald, want je weet het maar nooit met die Tokkies.
Al met al een leuk bezoek aan het ziekenhuis, voorzien van luidruchtige momenten, maar met een geweldig resultaat voor mijzelf.
Dat wordt gevierd met een goed glas wijn.
Jullie zijn nog niet van mij af!

Rommel opruimen

Afgelopen weken heb ik getracht m'n schuurtje op te ruimen. Tjee, wat je dan allemaal niet tegen komt! Spullen waarvan je dacht, die heb ik allang weggegooid. Niet dus.
Tijdens die speurtocht kwam ik een heel oud mesje tegen, dat ik ooit gebruikte voor het afsnijden van de kleirand rond het te maken model. Merk ; Herder Solingen. Versleten en in een handvat van een vijltje geperst, maar voor dat doel uitermate geschikt en afkomstig uit de besteklade van m'n moeder.
Ach, er lagen er wel een stuk of tien, dus deze werd niet zo gauw gemist, zolang m'n moeder alle 15 kinderen maar niet aan het aardappelen schillen zette.

Het volgende dat ik vond, was een spatel die ik gebruikte om kleine hoeveelheden gips aan te maken en met de andere kant te plamuren. De spatel was gemaakt door een smid, die een klein smederijtje had aan de Weesperzijde, bij de Omval.
Een stevig ding dat je verdere leven mee gaat. Dat blijkt wel uit het feit, dat ik 'm nog steeds heb.
Ik ben van plan om nog iets te gaan doen met gips en dan komt die spatel goed van pas. Van m'n vorige baan op het Akzo-lab heb ik ook nog diverse dunne spatels en schepjes. Allemaal in een pot, dan grijp ik nooit mis.

 

Wat is het leuk, dat hoe verder je in de rommel duikt, des te meer komt er tevoorschijn.
Het volgende in de rij was een oud schoenmakersmes van m'n vader. Ooit in een ver verleden herstelde m'n vader de schoenen van ons op een leest. De zolen werden met zgn texjes (vierkante spijkertjes) en houten pinnen vastgezet en daarna vakkundig in model gesneden.
Dit mes gebruikte ik voor allerlei doeleinden en is eigenlijk niet meer weg te denken uit mijn werkplaatsje.

 

Het mooiste heb ik bewaard voor het laatst. Een zelf in elkaar gefrot mes, met een plastic dopje van een stoel. Voor het maken van een mal had je diverse gereedschappen nodig en dit mes was speciaal voor het aanbrengen van de putjes om de twee helften van de mal op de juiste plek te houden, volgens het 'mannetje/vrouwtje' principe.
Menig keer heb ik m'n handen open gehaald aan dat mes. Heb 'm na m'n werk in de Huidenkoperstraat nooit meer gebruikt. (misschien toch maar eens een keertje weer proberen?)

 

Al met al een leuke herinnering aan een vroegere baan, die in het begin meer weg had van een overlevings-strategie, maar 58 jaar later weer voor je gaat leven.
En nu zet je het, voor je het weet, op je blog en kan de hele wereld het lezen. Grappig.