Rommel opruimen

Afgelopen weken heb ik getracht m'n schuurtje op te ruimen. Tjee, wat je dan allemaal niet tegen komt! Spullen waarvan je dacht, die heb ik allang weggegooid. Niet dus.
Tijdens die speurtocht kwam ik een heel oud mesje tegen, dat ik ooit gebruikte voor het afsnijden van de kleirand rond het te maken model. Merk ; Herder Solingen. Versleten en in een handvat van een vijltje geperst, maar voor dat doel uitermate geschikt en afkomstig uit de besteklade van m'n moeder.
Ach, er lagen er wel een stuk of tien, dus deze werd niet zo gauw gemist, zolang m'n moeder alle 15 kinderen maar niet aan het aardappelen schillen zette.

Het volgende dat ik vond, was een spatel die ik gebruikte om kleine hoeveelheden gips aan te maken en met de andere kant te plamuren. De spatel was gemaakt door een smid, die een klein smederijtje had aan de Weesperzijde, bij de Omval.
Een stevig ding dat je verdere leven mee gaat. Dat blijkt wel uit het feit, dat ik 'm nog steeds heb.
Ik ben van plan om nog iets te gaan doen met gips en dan komt die spatel goed van pas. Van m'n vorige baan op het Akzo-lab heb ik ook nog diverse dunne spatels en schepjes. Allemaal in een pot, dan grijp ik nooit mis.

 

Wat is het leuk, dat hoe verder je in de rommel duikt, des te meer komt er tevoorschijn.
Het volgende in de rij was een oud schoenmakersmes van m'n vader. Ooit in een ver verleden herstelde m'n vader de schoenen van ons op een leest. De zolen werden met zgn texjes (vierkante spijkertjes) en houten pinnen vastgezet en daarna vakkundig in model gesneden.
Dit mes gebruikte ik voor allerlei doeleinden en is eigenlijk niet meer weg te denken uit mijn werkplaatsje.

 

Het mooiste heb ik bewaard voor het laatst. Een zelf in elkaar gefrot mes, met een plastic dopje van een stoel. Voor het maken van een mal had je diverse gereedschappen nodig en dit mes was speciaal voor het aanbrengen van de putjes om de twee helften van de mal op de juiste plek te houden, volgens het 'mannetje/vrouwtje' principe.
Menig keer heb ik m'n handen open gehaald aan dat mes. Heb 'm na m'n werk in de Huidenkoperstraat nooit meer gebruikt. (misschien toch maar eens een keertje weer proberen?)

 

Al met al een leuke herinnering aan een vroegere baan, die in het begin meer weg had van een overlevings-strategie, maar 58 jaar later weer voor je gaat leven.
En nu zet je het, voor je het weet, op je blog en kan de hele wereld het lezen. Grappig.